Zenon z Elei, urodzony ok. 490 r.p.n.e., zmarł ok. 430 r.p.n.e., filozof grecki, autor ponad czterdziestu paradoksów związanych z pojęciem nieskończoności, pojęciem ruchu oraz ze sformułowanym nieco naiwnie pojęciem ciągłości. Zenon z Elei uchodził za ulubionego ucznia Parmenidesa, uważanego przez starożytnych za twórcę logiki. Parmenides był głównym przedstawicielem szkoły eleatów i jako pierwszy twierdził, że prawdę można poznać wyłącznie dzięki rozumowaniu logicznemu, a nie obserwacjom. W dowodzeniu fałszywości jakiejś tezy eleaci posługiwali się systematycznie dowodami per reductionem ad absurdum (przez sprowadzanie do niedorzeczności), czyli dowodami nie wprost. Metoda ta nosi nazwę "negatywnej dialektyki". Ze względu na jej znakomite opanowanie Zenon z Elei został obdarzony przydomkiem "dwujęzyczny", przez starożytnych był uważany za twórcę dialektyki.