Hieroglify Egipskie

Każda starożytna cywilizacja miała swój, charakterystyczny, rodzaj pisma. To dotyczyło naturalnie także Egipcjan. Ich pismo, hieroglify (święte znaki pisarskie), jest chyba najbardziej znanym pismem starożytnym. Z początku każdy obrazek był przypisywany jednemu słowu, ale z czasem jeden znak oznaczał różne słowa albo jakiś związek wyrazów. Aby uprościć naukę hieroglifów z czasem uproszczono rozbudowane rysunki, przez co pismo przestało być obrazkowym. Każdy znak oznaczał jedną lub kilka liter.

Pismo egipskie współczesnym ludziom przysporzyło wielu kłopotów z jego rozszyfrowaniem, bowiem Egipcjanie nie pisali tak jak my, od lewej do prawej, ale także od prawej do lewej, a nawet z góry do dołu. Jeszcze na początku XIX wieku nie potrafiono zgadnąć, co też starożytni wypisali na kamieniach. Dopiero znaleziony przez wojsko Napoleona kamień w Rosettcie, na którym były wypisane wszystkie trzy style pisma, pozwolił na odszyfrowanie hieroglifów. Dokonał tego francuski uczony, Jean Champollion, który odtworzył imiona egipskich dowódców. Znaczenie innych słów ustalono poprzez porównanie je do języka greckiego.

Do pisania Egipcjanie wykorzystywali łodygę sitowia ze spłaszczonym końcem. Używano tuszu w kolorze czarnym, jedynie, aby wyróżnić tytuł i początkowe wyrazy pisano czerwonym.

Powszechnym materiałem pisemnym był papirus, raczej rzadko stosowano kamieni, drewnianych tabliczek czy skóry. Papirus wyrabiano z łodyg rośliny rosnącej nad Nilem. Młode pędy rozcinano wzdłuż i układano obok siebie, nakładając na nie poprzecznie drugą warstwę. Całość ściskano w prasach, by sok rośliny skleił obie płaszczyzny. Gotowe arkusze cięto i zwijano w rulon. Ponieważ papirus był stosunkowo drogi, wykorzystywano go wielokrotnie, wymazując jedynie poprzednie zapisy.

Sztukę pisania, trwającą około 12 lat, opanowali tylko nieliczni, którzy wykonywali specjalny zawód pisarza, bibliotekarza, urzędnika państwowego czy nauczyciela, a co za tym idzie dostawali także awans społeczny. Mimo iż ich nauka była bardzo kosztowna, to tacy ludzie uzyskiwali ogólny szacunek otoczenia. Pisma uczono się w szkołach przy świątyniach. Przyjęte dzieci najpierw uczyły się na pamięć zwrotów, które następnie zapisywały na papierze. Hieroglify liczyły sobie około siedem tysięcy znaków. Nie pisano w nich na papirusie, ale wykorzystywano wapienne tabliczki.